Heh lekker vakantie [1]
Zit IE dan hoor, lekker op het strand van Playa de Nogwattos. FF instaleren en dan kan het grote genieten gaan beginnen.Koelbox, check! Parasol, check! Stoeltjes, check! Boeken, check! Zonnebril, check!
Insmeren met factor 21 en neerploffen. Zonnebril op het puntje van de neus en een snelle 360 graden scan maken. De locatie is misschien wel het belangrijkste wist IE.
Start links: jong stel met hun eerste koter. Snelle scan leert dat het gevaar van lawaai vervuiling daar klein is. Koter: in diepe slaap. Man: eikel. Vrouw: mwoa zesje. 10 graden verder, ingegraven dikke Duitsers midden 60. Snel 10 graden verder. Oeps! Clubje aso Engelsen dat weg ligt te branden terwijl ze hun roes uitslapen, klasse: ongevaarlijk zolang het slaapt. Volgende gebied is niet goed in te scannen ivm zon weerspiegeling in de zee, wel veel beweging en vrouwen stemmen. hmm veelbelovend. Rechterkant : Groepje jeugdige vrouwelijke toeristen, inschatting: 15 tot max 18 jaar. Zo'n 3 meter op aanvals afstand van dit groepje, 3 Spaanse adonissen (althans vinden zij zelf) met te veel lichaamsbeharing en zeker veel ouder dan de dames. Verder naar rechts: sukkel van 35 laat kind zien hoe je een vlieger nooit van de grond krijgt. Verveeld kijkend kind met optie op huilen. Ff onthouden, kan leuk zijn voor ff te lachen. Verder, corpulente,glimmende,kalende,lelijke,vieze,oude man in tanga.
En dat maakt de voorste 180 graden vol. De overige achter liggende 180 graden zijn in principe niet belangrijk daar men daar toch niet naar kan kijken. Eerste prognose: B plek met potentie tot B+. Zonnebril goed op de neus, boek in de aanslag, weer snelle scan maar nu met zonnebril goed op. yep! Alles goed gezien. Boek op een willekeurig bladzijde openslaan en de langzame observatie kan beginnen.
Met zonnebril is de kustlijn een stuk beter te zien en de contouren van de dames zijn veelbelovend, het zijn er een stuk of 6 en allen zonder mans persoon. Top! Dit wordt zijn "lees stand" lekker makkelijk zo recht voor hem. Het zonnetje brand lekker en een koel windje, nu nog een hele mooie meid om naar te kijken en de dag is perfect. Alsof er een hogere macht heeft meegeluisterd komt er een babe gelijk Ursula Andress
-007 Dr. No(1962)-
of (voor de jonge kijkers) de even mooie Halle Berry -007 Die another day (2002)- uit de zee schuifelen. Hij houdt zijn adem in, waar gaat ze zitten, of liever nog, liggen. Hopelijk wel in zijn radar bereik. Tergend langzaam loopt ze richting de Spaanse adonissen, NEE!!! Om toch licht af te buigen naar het hoger gelegen strand waar hij ook zit. YES!!YES!! ze loopt nu recht op hem af. Het zweet loopt nu van zijn hoofd en automatisch houdt hij zijn adem in en duwt hij zijn borst wat vooruit. Ze legt zich neer op nog geen 5 meter afstand recht voor zijn neus. Dit word genieten, ze moet zich eerst afdrogen en dan insmeren… Snel een biertje erbij pakken. Met nog steeds ingehouden adem staat hij op en loopt zo breed mogelijk naar de koelbox om zijn biertje te pakken. Snel zitten denkt hij en keert zo snel als met ingehouden adem en breed lopen mogelijk is naar zijn troon. FUCK!!! Staat er een mager vervelend pokke ventje zijn spullen neer te kwakken precies tussen hem en Ursula! Gaat weg EI!Pleurt een eind naar rechts naar het lelijke mensen strand! Hij schreeuwt het bijna uit.
Ondertussen is sukkel met zijn vlieger al struikelend onderweg richting de parasol en wordt gehinderd door de corpulente,glimmende,kalende,lelijke,vieze,oude man in tanga die zijn rek en strek oefeningen aan het doen is. Daardoor struikelt sukkel en klapt tegen de parasol, die op zijn beurt door de lucht vliegt en op het jonge stel met hun eerste koter terecht komt, kind wakker, janken, clubje aso Engelsen dat weg ligt te branden terwijl ze hun roes uitslapen ook wakker, ingegraven dikke Duitsers midden 60 verhogen de verdediging en beginnen betonnen wanden rond hun kuil te storten.
In de 180 graden achter hem zit ik en noteer : Eerste prognose: A plek, met potentie tot A+
Heh lekker vakantie [2]
Het jonge stel is druk bezig om de parasol uit het beentje van hun koter te halen, het strand kleurt rood en bij het oude Duitse stel zie ik de eerste geschutkoepels op hun kuil verrijzen. Ik doop het strand per direct om in `Omaha Beach` Het wachten is op de cavalerie te water. Die komt niet veel later in de vorm van twee Amerikanen op jetski´s. `He gezellig, oorlog` hoor ik mijzelf zeggen.
De vlieger Duitser neemt een snoekduik over de betonnen antitank muur van zijn mede Duitsers. Het is er vanbinnen veel ruimer dan je vanaf buiten zou zeggen. Een ruime living met open keuken en 3 slaapkamers, niet slecht voor een kuil. Het valt hem nu ook op dat er nog een derde persoon in de kuil zat, het was het driftige zoontje Adolf van het koppel, die al de hele ochtend een tunnel stelsel onder het strand aan het graven was. Wat nog niet meevalt met een rechterarm omhoog in het gips.
Het jonge stel kiest partij voor de Fransen en verplaatsen zich met een omtrekkende beweging naar rechts. De Engelsen bewapenen zich zelf met zandgranaten en werpen een tweede front op aan de kustlijn. Dit geeft voldoende dekking voor de Amerikanen zodat zij hun entree op Omaha Beach kunnen maken. De Spaanse adonissen kiezen geen partij en gaan onverdroten voort met hun versier pogingen. Ursula blijkt een gediplomeerd arts te zijn en Floortje Nachtegaal te heten. Zij bekommerd zich om het gewonde kind.
De Amerikanen tijgeren richting kuil. Een van hen ziet nog net op tijd een mijn liggen. Het is een pak melk die bol staat door de hete zon en op exploderen staat. Voorzichtig maken ze het pak vrij uit het zand en met een fikse worp gooien ze hem in zee alwaar het pak uit elkaar ploft. Naast mij opent er opeens een luik dat blijkbaar onder het zand was verscholen. Als eerste zie ik een gipsen arm omhoog komen, `Shit, Adolf` met twee koprollen verplaats ik mij snel naar de Engelsen om een zandgranaat te pakken die ik vervolgens met een ongelooflijke behendigheid precies in het gat bij Adolf gooi. Net als die gozer van de Matrix verplaats ik mij nu door de lucht en enpassant gooi ik 3 zandgranaten over de muur van de kuil. Duitsers helemaal eigenhandig in mijn eentje verslagen. Ik had de goede kant voor een groot onheil behoed. Een groot applaus van alle aanwezigen is mijn deel en Floortje Nachtegaal wenkt mij. Ze vliegt mij om de nek `Mijn held!` zegt ze`wil je ook wat eten?`……..Huh? wil je ook wat eten???
Ik open mijn ogen en kijk verbaasd naar mijn vrouw "Lekker dutje gedaan schat?" vraagt mijn vouw."Yep! heh lekker zo een luie vakantie"
Ergens in een cafe
Waarom
wist hij niet zeker, maar op de een of andere manier was er iets met de
vrouw waar hij nu al een 30 tal minuten naar zat te staren. Zij was
verdiept in een conversatie op haar Black Berry. Al 30 minuten aan een
stuk was zij in de weer met het apparaat. Waarschijnlijk had ze ruzie
met de persoon met wie zij communiceerde, want hij had haar een paar
keer zachtjes horen schelden en af en toe had ze het toestel geïrriteerd
weggesmeten. Stilletjes hoopte hij dat het haar vriend was waar ze
ruzie mee had.Hij vond haar vriend nu al een eikel en hij kende hem niet eens, sterker nog, hij wist niet eens of ze wel een vriend had. Rare dingen deed die verliefdheid met hem. Ja dat was het, hij was gewoon in 30 minuten smoorverliefd geworden op die meid. Hij was al in geen tijden meer zo verliefd geweest. Hij wilde haar iets toeroepen maar hij kon geen woord uitbrengen. Plots draaide zij zich om en keek zijn kant op. Nog niet echt naar hem maar wel al het meest dichtbij van alle blikken tot nu toe. Heel langzaam gleden haar ogen verder door het etablissement om te eindigen op hem! Hun ogen vonden elkaar en ze glimlachte naar hem. Hij probeerde zo onschuldig mogelijk terug te lachen. Nu zwaaide ze naar hem. En weer die glimlach. Het zweet brak hem uit, hij wilde weg maar kon zich niet bewegen. Als ze maar niet naar hem toe kwam nu, hij schaamde zich dood, hij was hier met zijn moeder of all people! Wat zou ze daar van denken, misschien zou ze hem niet serieus nemen en denken dat hij een moeders kindje was. Geheel tegen zijn gevoel in probeerde hij de blikken van de vrouw te ontwijken. Zij bleef echter zwaaien en lachen, ze leek zelfs iets te zeggen. Het leek op iets van "hai" en "mooie jongen" tenminste dat dacht hij. Plots neemt de vrouw haar Black Berry van tafel en loopt recht op hem af. Tot overmaat van ramp voelt hij juist nu een oprisping omhoog komen. En net als de vrouw bij hem is aan gekomen kan hij de ingehouden oprisping niet meer tegen houden en laat een vreselijk harde boer. Hij kan wel door de grond zakken van schaamte en kijkt met een half oog richting de vrouw om haar reactie te peilen. Maar wat schetst zijn verbazing, ze barst in lachen uit. "zie je wel "dacht hij, het is een bijzondere vrouw, als ze hierom kan lachen dan zit het wel goed. "Je bent een schatje"zegt ze. Pfff denkt ie, en wil zich verontschuldigen maar het enige dat hij uitkan brengen is "ga…guh…goh" Wat een blamage. De vrouw draait richting zijn moeder"Even een foto maken ?" "shit, ze heeft door dat ik met mijn moeder ben" Zijn moeder, helemaal in haar nopjes met de belangstelling geeft een goedkeurend knikje en veegt de met de boer meegekomen etensresten van zijn gezicht. "fuhuhuhuck, ook dat nog. De vrouw maakt de foto, bukt naar de Maxi Cosi en geeft hem een kusje op zijn hoofd. "dag lekker knul" en ze verdwijnt voorgoed uit zijn leven.
Het Droste effect
John
wist niet hoe hij het had. Had hij zijn vriend Jack nou maar nooit zo
uitbundig begroet toen hij hem tegenkwam op vlucht AA 325 van American
airlines. "Hi Jack!" had ie geroepen. Waar ze vandaan kwamen wist hij
niet maar het leek wel of de helft van de passagiers air marshals waren.
Ze doken boven op hem en hadden hem in no time geboeid. Zelfs Jack
hield een pistool op hem gericht."WTF!" dit liep uit de hand. Dit verhaal begon erg ongelooflijk te worden. Kom op nou , een hele 747 vol met alleen maar air marshals en een vriend die Jack heet, zodat je de oudste grap op luchtvaart gebied kan maken, nee hij kon beter wist hij. Zachtjes lachte Burt om zoveel domheid van zijn kant, dit zou wel het slechtste stukje ooit worden dat van zijn hand kwam, nee snel deleten dit stukje. Net als Burt op CTRL A en DELETE drukt komt het vliegtuig waarin hij zit in een luchtzak. Zijn handen schieten van zijn toetsen bord en door een bizarre speling van het lot is alles gewist behalve de woorden "747 American Airlines Hijack" Nou, was dat een toeval! Dit verzon je niet. Jammer dat hij dit met niemand kon delen. Hij keek een beetje om zich heen en schatte de man naast hem in als een persoon die wel zou kunnen lachen om zoveel toeval. Hij stootte zachtjes tegen de arm van de man naast hem, de man draaide zich om en net toen hij zijn verhaal wilde doen zag hij de blik van de man van vriendelijk in geschokt veranderen. De man keek verschrikt naar de vier woorden op Burt zijn scherm. In blinde paniek begint de man te schreeuwen en op Burt in te slaan. "No, no, no, no, no" bracht Burt uit en gebaarde naar de man naast hem dat hij dit niet zo bedoelde.
"Tjonge wat een saaie film zeg." Zegt Kees tegen zijn vrouw, en zet de film op pauze. "Welk kanaal kijk jij?" Zijn vrouw kijkt hem wat verveeld aan"Ik kijk nooit films in het vliegtuig, daar wordt ik zo misselijk van, ik heb een radio zender opstaan" langzaam volgt ze zijn hand die nog richting het scherm in de stoel voor hem wijst. De Film staat precies stil op de scene waarin de hoofdpersoon zijn laptop scherm laat zien zaan zijn mede passagier, waarop de text "747 American Airlines Hijack" staat. De vrouw schiet in een blinde paniek en begint te gillen. "pong!" het lampje van "fasten your seatbelt"springt aan. Door de luidsprekers klinkt de stem van de gezagvoerder die vertelt dat de daling is ingezet en wat de plaatselijke tijd en temperatuur is. Nog geen 15 minuten later raken de banden van het vliegtuig piepend de landingsbaan van JFK. De motoren gieren dat het een lieve lust is, de flappen staan in de rem stand. Kees kijkt uit het raampje en ziet de grond aan hem voorbij schieten.Met zijn linker hand probeert hij zijn vrouw tot rust te manen.Niets lijkt er op dat het vliegtuig ook maar een km langzamer gaat. De rook ontwikkeling ontstaan door de wrijving tussen banden en landingsbaan ontneemt Kees nu bijna alle zicht. Het toestel begint nu ook nog langzaam maar zeker te slingeren. Ook andere passagiers beginnen te gillen. Een lichte paniek maakt zich meester van Kees en verschrikt kijkt hij naar zijn steeds harder gillende vrouw. Direct herpakt hij zich, maakt zijn riem los en werpt zich voor zijn vrouw op de grond. Met zijn ellebogen op haar schoot pakt hij haar handen en brengt ze naar zijn mond"oh liefste, ik weet dat we de laatste tijd weinig met elkaar op hadden, en dat ons huwelijk niet meer zo lekker liep. Toch is er voor mij maar één op deze aarde waar ik…
KLIK! Met een ferme druk op de afstandbediening zet ik mijn tv uit. Is het toch weer zo een zoetsappige film terwijl er in de gids Thriller staat.Terwijl ik mijn pistool tussen mijn broeksband stop loopt mijn vriend binnen. "Hi Jack!, klaar om naar het vliegveld te gaan?" "Yep! ik zie je aan boord van vlucht AA 325"
Pigeons
Al
dertig jaar leefde Bert afgezonderd boven op de berg. Geen enkel
contact had hij met de buiten wereld. Zo'n dertig jaar geleden was hij
samen drie collega's de tocht naar boven en het ongewisse begonnen. Ze
wisten alle vier dat de berg waarschijnlijk hun laatste rustplaats zou
worden. Alle vier waren ze niet getrouwd en hadden nauwelijks banden met familie noch vrienden. Dat was ook de reden dat zij waren uitverkoren. Trots waren ze dat de firma hun had uitverkozen voor dit speciale project. Het geheime project. Bert herinnerd het zich nog goed, die dag dat hij en zijn drie collega's bij de hoogste bazen werden geroepen. Vijfenveertig jaar was hij toen en werkte al dertig jaar bij de firma waar hij als vijftien jarig jongetje was begonnen als boodschappen jongen. Hoger dan de middelste management laag was hij nooit gekomen , maar dat vond hij wel goed zo. Lekker rustig aan zijn ding doen was voldoende. Maar die dag dat hij daar bij de directie stond voelde hij zich zo geëerd dat hij alles zou aannemen. Het was hem die dag niet geheel duidelijk wat hij nou precies moest doen maar hij greep het met twee handen gretig aan. Hij zou wel zien.
De eerste jaren op de berg waren de infiltratie pogingen van de concurrenten op zijn hoogst, bijna wekelijks werden ze belaagd door vreemde personages. Het was naast hun "normale "werkzaamheden bijna een dagtaak geworden om de infiltranten te weren. Maandelijks brachten zij rapport uit aan de firma doormiddel van postduiven die zij zelf fokten want de duiven kwamen nooit terug. Totaal onwetend van wat er zich verder buiten hun wereldje op de berg afspeelde deden ze hun dagelijkse werk. Nadat twee van zijn collega's vierentwintig jaar geleden vlak na elkaar waren overleden, was Bert toen nog alleen met Twan,Twan die nog geen jaar later verdween. Bert wist niet zeker hoe zijn collega's waren gestorven. Het hadden net zo goed concurrenten van de firma kunnen zijn die achter hun geheime werkzaam heden probeerden te komen. De concurrenten zouden geen middel onbenut laten om daar achter te komen. Daar had de firma hun vooraf voor gewaarschuwd.
Nu vijfentwintig jaar na de verdwijning van Twan was hij het eigenlijk allemaal wel zat, alleen zijn trots en de belofte die hij aan de firma had gedaan hielden hem nog op die berg. Zijn drie collega's waren wat hem betreft allemaal dood. Van die twee wist hij het zeker, die had hij zelf begraven. Alleen van Twan wist hij het niet zeker. Die was van het een op het andere moment verdwenen. Twan was altijd al een rare geweest en had tot twee maal toe het project in gevaar gebracht. De laatste keer was toen ze een bericht hadden ontvangen dat uit een vliegmachine was geworpen. Er stond iets in over het afblazen van het project ivm overname van de firma door een van de concurrenten. Dat het een list moest zijn van de concurrenten stond voor Bert als een paal boven water, Twan dacht daar anders over. Bert had Twan nog herinnerd aan het boekje met regels die ze mee hadden gekregen van de firma, daar stond dat als er een verandering in het project zou komen , directeur Henk Jansen hun dat persoonlijk zou komen vertellen. Na de zoveelste ruzie die in een handgemeen was uitgelopen was Twan dus opeens verdwenen. Sinds die tijd was Bert enigszins paranoia geworden en was met het project naar een andere locatie verhuist. Ook hield hij zich meer schuil als er vreemden de berg beklommen.
Vandaag zou Bert weer rapport uitbrengen aan de firma, voor de laatste maal voorlopig. Bert had nog maar één duif. Het laatste koppeltje dat hij apart had gezet wilden niet broeden, dus dunde zijn duiven populatie langzaam maar zeker uit. Hij zou een groot risico moeten nemen en zich gedeeltelijk bloot moeten geven. Vandaag zou het rapport ook een bestelling voor duiven bevatten alsmede zijn huidige locatie, anders kon de firma immers niet weten waar hij zich bevond. Een aai over de bol en met een ferme worp gooide Bert de duif van de berg. Bert keek de duif met weemoed na.
De volgende morgen schrok Bert wakker van een hels lawaai dat zich onder aan de berg leek te manifesteren. Voorzichtig sloop Bert naar de bergrand en keek met zijn handen boven zijn ogen naar wat zich beneden afspeelde. Een helse machine klampte zich vast aan de bergwand en langzaam maar zeker ,onder het uitbrengen van helse geluiden, kroop de machine omhoog. Bert maakte zich uit de voeten en verschanste zich bewapend met een machete in zijn onderkomen. Na een zenuwslopende 15 minuten stopt de Hummer bij het krakkemikkige hutje. Er stappen driepersonen uit, één blijft achter in de Hummer,als Bert hem beter bekijkt ziet hij dat de persoon verdacht veel op directeur Jansen lijkt. Hij ziet er oud uit, zeker eind tachtig schat Bert,dat moest ongeveer wel kloppen berekende Bert snel, zelf was hij nu zo'n vijfenzeventig en hij scheelde dertien jaar met directeur Jansen. Bert staat op met de machete achter zijn rug en loopt langzaam op het groepje af. Eén van de drie personen bij de Hummer loopt op Bert af en wil hem naar de auto begeleiden. Bert schrikt hiervan en de machete komt te voorschijn. Hierop reageren de andere twee nog bij de Hummer staande figuren en schieten gericht op Bert. Bert word geraakt door drie kogels en zakt op de grond.
Als Bert weer bijkomt ligt hij op de intensive care van het plaatselijke ziekenhuis, naast hem staat zijn directeur die zijn hand vast houdt. Schuddend met zijn hoofd en met een door ouderdom vergane stem zegt hij: " Bert, wat heb je gedaan? We dachten dat je al vijfentwintig jaar dood was. We hebben je nog een bericht gestuurd over de overname van de firma en het stopzetten van het project. Twan vertelde ons dat je plotseling was verdwenen na het lezen van het bericht. We hebben nog gezocht naar je lichaam. Waarom Bert, Waarom?" Achter de directeur ontwaard Bert het profiel van Twan. Bert zijn bloeddruk en hartslag schieten omhoog, de aan hem gekoppelde apparatuur begint te piepen om niet lang daarna over te gaan in eentonig piepen en het scherm laat een horizontale lijn zien. Bert is niet meer.
Twan verlaat het ziekenhuis en begeeft zich naar de oude directeurswoning waar hij woont sinds zijn terugkeer van de berg, een gift van directeur Jansen. Dan kon Twan zich bekommeren om de vele duiven die daar in een immense kooi rondvlogen. Elke maand kwam er eentje bij. En elke keer had hij de briefjes gelezen en verbrand. Hij had met de directie afgesproken dat hij het geld dat voor Bert zijn nabestaanden zou zijn beheren. Hij had er goed van geleefd de laatste vierentwintig jaar. Maar gisteren had hij spijt gekregen en had directeur Jansen ingelicht en hem het laatste briefje laten lezen. Als Bert dan terug was dan zou hij eerst alles aan Bert opbiechten, maar dat ging nu niet meer. Twan loopt de kooi in ,knielt neer op de met duivenpoep besmeurde grond, kijkt naar de duiven en schiet een kogel door zijn hoofd. De opgeschrikte duiven maken een hevig lawaai met hun vleugels en verlaten de kooi door de nog openstaande deur en leven nu in kolonie op de berg.
Geïnspireerd door het verhaal over Hiroo Onoda. http://nl.wikipedia.org/wiki/Hiroo_Onoda
Man on a mission
Onder normale omstandigheden was het een kwartier fietsen maar nu zou hij er zeker een half uur over doen. In het schuurtje had hij nog snel een blik op het briefje geworpen. "2*22-2*09-2*122-6*145" Hij moest deze code uit zijn hoofd leren wist hij en als het dan in zijn kop zat zou hij het papiertje vernietigen.
De trappers kreeg hij maar moeizaam rond, zittend fietsen lukte niet meer, als een Tour de France renner die de Alp d'Huez beklom, stond hij op zijn pedalen en verdween de donkere nacht in, de regen en wind beukend in zijn gezicht. Hijgend kwam hij na 25 minuten fietsen aan op de plek waar de uitwisseling zou plaatsvinden. Nog een laatste blik op het inmiddels natte briefje. De regen was zo hevig dat het door zijn pak was gelekt en de code op het papiertje gedeeltelijk had vervaagt. "2*22-2*09-2*122-6*148" Maakte hij eruit op, herhaalde het nog 4 maal in gedachte en wierp het papiertje in een put.
Druipend van de regen en met een ijzig koud gezicht, stond hij in het halfdonkere gangetje van het etablissement. Het was er vies warm en het stonk, morsige types bevolkte de tafels, hij rilde van angst. Hij wilde dit zo snel mogelijk afhandelen. Aan de rechterkant van het gangetje was een kleine ruimte, daar moest hij zijn. Een maal in de ruimte schoof er een paneel open, net ver genoeg om net niet te zien wie er achter verscholen stond. Schichtig om zich heen kijkend somde hij zachtjes de code op. Het paneel sloot zich net zo snel als het zich geopend had. Het viel hem op dat het paneel in dichte stand niet te onderscheiden was in de wand. Mooi detail vond hij. Plots schoof het paneel weer open en de uitwisseling vond plaats. Hij griste de 2 pakketjes weg juist voordat het paneel zich weer sloot. Blij dat dit gedeelte van de missie goed was gegaan begaf hij zich terug naar zijn fiets en begon aan de lange tocht terug.
De anderen waren opgelucht hem terug te zien en pakte direct de pakketten uit. De buit werd netjes verdeeld. "verdomme, je hebt een fout gemaakt"bracht één van hen uit."Je hebt 148 gezegd, ik weet het zeker" Koos werd rood en hakkelde "maar, maar ik ,ik, hoe weet je dat zo zeker?" De ander haalde een vergeeld A4tje uit een la en legde het met een klap op tafel. "Hier"en wees met zijn vinger "kijk zelf maar, 148 is Koe lu yuk, wij hebben zes maal 145 besteld dat is gebakken banaan"
Home alone
Marco
rekte zich uit, en draaide zich nog maar eens een keertje om. Een
heerlijk luie dag lag in het vooruitschiet. Er stonden wel nog wat
things to do op zijn lijstje, maar hij zou wel zien welke hij vandaag
zou doen. Er was verder niemand in huis dus hij bepaalde zelf wat er die
dag op het programma zou staan. Jacqueline zou pas tegen de avond
thuis komen, zo rond een uur of vier had hij begrepen. Het liep al tegen twaalf uur toen hij besloot om maar eens wat nuttigs te gaan doen. In de keuken stond zijn eten al klaar. Na zijn ontbijt maakte Marco een rondje door het huis, dat was hij zo gewend. Dan checkte hij of er misschien ergens een deur of raam openstond. Maar ook nu zat alles netjes dicht. Sterker nog alles zat stevig op slot. Op ieder raam en elke deur zat een extra bijzet slot en allemaal zaten ze op slot. "Wel verdomme!, die bimbo weet toch dat ik geen sleutels heb, nu kan ik dus niet naar buiten!" Hevig gepikeerd over zoveel stommiteit ging Marco languit op de bank liggen, terwijl hij daar lag moest hij onbewust denken aan hoe Jacqueline altijd tegen hem tekeer ging als hij weer eens languit op de bank lag. Het interesseerde hem nu niks. Maar wat nu? Niet dat hij zich binnenshuis niet zou vermaken, maar het feit dat hij het huis niet uit kon maakte hem kwader en kwader. Hij kreeg de aandrang om allemaal kinderachtige pesterijtjes uit te halen, kattenkwaad, daar had hij zin in.
Als Jacq ergens een hekel aan had dan was het wel als hij met een bal in huis liep te voetballen, of wat daar voor door ging. Daar zou hij mee beginnen, eerst onschuldig zachte tikjes maar gaandeweg werd hij steeds fanatieker. In zijn fanatisme stootte hij eerst een vaas van zijn standaard en een stapel tijdschriften van de tafel op de grond. In eerste instantie schrok hij ervan maar al snel kwam er een sluw lachje op zijn gezicht." f*ck it! Ik woon hier ook, had ze maar niet zo stom moeten zijn." Hij nam een duik op de bank om vervolgens met 2 flinke sprongen van bank naar stoel naar stoel te springen. Dit was pas lol hebben. Dit rondje herhaalde hij nog zo'n vijf maal. De losse kussens van de bank lagen nu op de grond. Een flinke aanloop en hij surfte even door de kamer met de tijdschriften als surf board. Gleed de keuken in, stootte de restanten ontbijt op de grond en klapte met zijn hoofd tegen de koelkast. Dat bracht hem op het idee om eens goed huis te houden in de koelkast. Alles wat Jacq lekker vond haalde hij uit de koelkast en at het op. Uitgeput en volgegeten sleept hij zich terug naar de woonkamer en ploft neer op de bank. Het duurde maar even voor hij kwijlend op zijn rug in slaap viel op de bank.
Tegen vier uur gerommel bij de voordeur en het geluid van een sleutel in het slot. Marco is iets te verdwaasd om op tijd te reageren en draait zijn nog kwijlende hoofd richting deur. Jacqueline slaakt een kreet van schrik bij het zien van de puinhoop in huis. Ze ziet nog net hoe Marco wegduikt achter de leuning van de bank en probeert weg te sluipen. "Kan ik je nou helemaal niet eventjes alleen laten? Je bent soms ook net een klein kind! Kijk nou eens wat een puinhoop! Kom onmiddellijk van die bank af, je weet dat ik dat niet hebben wil!" Zo boos heeft Marco Jacqueline nog nooit gezien. Het lijkt hem beter om zich zo nederig mogelijk te gedragen. Met gebogen hoofd en trillende benen loopt hij op Jacqueline af. Jacq's ogen schieten vuur en met een ferme zwaai van haar arm wijst ze naar de hoek van de kamer. "En nu naar je mand, vervelende rot hond, en blijf!" Zo snel als hij kan loopt Marco naar zijn mand, rolt zich liggend op en begraaft zijn hoofd onder zijn staart. "Morgen is alles weer koek en ei"denkt ie en na een diepe zucht doezelt hij weer in slaap.
De Race
Barry heeft er zin in, lekker uit eten met vier van zijn vrienden. Dat deden ze nu al zo'n drie jaar, 2 maal per maand ergens uit eten. Steeds weer een ander restaurant. Nooit hadden ze twee maal bij het zelfde restaurant gegeten. Iedere keer zocht een ander lid van het gezelschap een restaurant uit. Deze keer was het Barry die het restaurant had uitgekozen.
Zijn keuze was gevallen op een Kazachstaans restaurant in een achteraf straatje in Brochumerdam. Het was elke keer weer een uitdaging om met iets te komen dat de anderen zou verbazen. Volgens Barry was het hem deze keer weer gelukt. Niet dat hij lovende recensies had gelezen over het restaurant , maar de eigenaren stonden er om bekend dat alle gerechten op authentieke wijze werden bereid. Barry deed zijn voorwerk altijd uitvoerig en was al binnen geweest en had zelfs een kijkje in de keuken mogen nemen. Daar had hij ook met eigen ogen gezien dat alles in de keuken nog op de ouderwetse Kazachstaanse wijze werd uitgevoerd. Achter de keuken was een stukje grond waarop de verbaasde Barry 2 kamelen , 3 geiten en een stuk of 6 schapen zag rond lopen. Verser kon niet had de eigenaar in gebroken Nederlands gezegd. Slachten deden ze ook nog zelf. Als dit niet uniek was dan wist Barry het niet meer. Dit zou zeker een van de bijzonderste zo niet hét bijzonderste etentje worden.
De vrienden waren onder de indruk van Barry's keuze, "Mooi"dacht Barry en ze hebben nog niet eens iets gegeten. Een variatie aan authentieke gerechten werd op de tafel gezet. plov (pilav; gebakken schapenvlees met rijst) borsch (bietensoep) en manty (gevulde noedels). Samsa en chiburekki(gefrituurde cake) lepeshka (grote ongerezen broden). paardenvleesworstjes en bishparmak (schotel met vlees en aardappels). Almaty(sterke thee met melk). Kumis (gefermenteerde paardenmelk) en shubat (gefermenteerde kamelenmelk) Eten moesten ze met hun handen wat de pret alleen maar verhoogde. De gefermenteerde paarden en kamelen melk had zeker 5 dagen staan fermenteren had de ober verteld. Het had een zurige weeïge smaak. Als toetje namen ze een eigen bedenksel van de kok, iets wat het best omschreven kon worden als rauwe eieren met zwaar geflambeerde vage paddenstoelen en ijs. Alle gerechten waren schoon opgegaan dus Barry wist zeker dat deze avond niet te overtreffen zou zijn.
De volgende ochtend is Barry al vroeg wakker,er rommelt wat in zijn maag. Zijn maag knort en borrelt dat het een lieve lust is. Het gaat over in hevige krampen. Barry loopt zo goed en zo kwaad als hij kan naar het toilet. Net op tijd heeft hij zijn onderbroek naar beneden. In één grote lozing perst hij zijn darmen leeg. Toen hij nog geen uur later weer op het toilet zat wist hij het zeker, hij had "de race".
Het verrassings diner
John
had haar vanmorgen uit het schuurtje gehaald waar ze zo'n twee weken
gehangen had. Op de grond waar ze gehangen had lag een opgedroogd plasje
bloed. Niet veel,een klein plasje had er gelegen voordat het opgedroogd
was. Het meeste bloed was ze al verloren toen hij met het mes haar keel
had doorgesneden. Heel snel , dat wel want hij wilde haar niet onnodig
lang laten lijden. Hij had zielsveel van haar gehouden. Haar zoveel
liefde gegeven.
Hij werd misselijk bij de gedachte dat hij nooit meer met haar zou knuffelen zoals ze dat zo vaak hadden gedaan. Hij met knuffelde haar in ieder geval, of zij het zelfde voor hem had gevoeld dat wist hij niet zeker, ze had het hem nooit gezegd. Maar iets in hem had aangevoeld dat het wederzijds was. Ze had ook wel iets hulpeloos vond hij, zo afhankelijk. Van hem , dat besefte hij zich maar al te goed. Niemand kon zo goed voor haar zorgen als hij dat had gedaan wist hij.
En nu was ze dood. Eerst had hij bedacht om een graf voor haar te maken op zijn landgoed. Het gat had hij al gegraven. Niet ver van de schuur achter een bossage. Hij had haar zelfs al begraven en het graf met zware keien afgedekt zodat je op het eerste gezicht niet eens zou beseffen dat het hier een graf betrof. Die keien had hij er tegen de wilde beesten op gelegd had hij zo bedacht. Dan konden die haar niet opgraven en opeten. De gedachte alleen al. Die vieze wilde beesten die zijn lief zouden verscheuren, nee zij verdiende beter. Dat had hem op het idee gebracht om haar zelf op te eten. Eerst nog huiverig van het idee, maar hoe meer hij er over nadacht hoe logischer het voor hem was. Hij had haar de volgende dag weer opgegraven en in het schuurtje opgehangen zodat het laatste bloed uit haar lichaam kon lopen.
Vandaag had hij voldoende moed bij elkaar geraapt en zou hij haar gaan serveren aan twee vrienden die hij voor de gelegenheid had uitgenodigd .Zijn vrienden kwamen wel vaker eten. Dat ze vandaag iets speciaals te eten zouden krijgen had hij hun wel verteld, wat het precies was , dat dan weer niet. Nu lag ze daar voor hem op het aanrechtblad. Eerst waste hij haar, heel voorzichtig alsof hij haar zou kunnen bezeren. Nadat hij haar met zorg had drooggedept legde hij zijn messen klaar. Als een volleerd slager stroopte hij de huid van haar af en ontlede haar lichaam in eetbare brokken. De huid,ingewanden en beenderen verpakte hij in een vuilniszak en begroef dat alsnog snel voordat zijn vrienden zouden arriveren, onder de keien achter het schuurtje. De overgebleven stukken vlees werden door hem gemarineerd in een zelfbedachte marinade en stiekem genoot hij bij de gedachte dat hij haar vanavond in principe een laatste eer kon betonen.
De vrienden hadden bij binnenkomst al geroepen dat het heerlijk rook vanuit de keuken. Hij had gezorgd dat de vrienden eerst een behoorlijke slok wijn naar binnen hadden gewerkt zodat als hij hun de waarheid zou vertellen, zijn vrienden niet direct van hun stoel zouden vallen van schrik of walging. De complimenten tijdens het eten waren niet van de lucht. Zulk zacht vlees hadden ze in tijden niet gegeten en zoveel smaak ook. Vol trots had hij het aangehoord en was blij dat ook zijn vrienden vol lof waren over haar. Tot een van de vrienden had geroepen dat het naar konijn smaakte had hij zijn mond gehouden maar nu moest hij het zeggen vond hij. "zo, dus jij vind het naar konijn smaken heh? Nu uh jullie kennen Maartje toch nog wel?"en hij knikte in de richting van de laatste stukken vlees in de braadpan. Een siddering ging door de vrienden en ze keken met verbaasde blikken naar elkaar en weer naar de pan. Ze wisten dat John Maartje had opgesloten in de kooi die hij had gemaakt in de grote schuur . "bedoel je dat… dat, nee joh… nee dat" Een van hun begon te kokhalzen. John knikte zachtjes "Ja , jongens, jullie hebben net een stuk van Maartje gegeten, zie het als een laatste eerbetoon" "Verdomme John, je hebt haar ver.."poogt een van de vrienden. "Nee mannen ik heb haar zelf niks gedaan, ik vond haar zo'n twee weken geleden stervend aan op mijn land, en heb haar alleen maar uit haar lijden verlost. Ze zat vast in een val die ik uit had gezet om wilde beesten te vangen. Ik denk dat ze zich heeft weten te bevrijden uit haar kooi in de grote schuur en op haar vlucht in die val is getrapt." Vol ongeloof kijken de vrienden hem aan "ja goed maar dan eet je haar toch niet op, dan begraaf je haar toch?" "Ja , zo dacht ik eerst ook, maar toen bedacht ik dat de wilde beesten haar dan op zouden graven en opeten, dat is toch zonde van zo'n lekker konijntje"
