Het was laatst zover, ik heb mijn tandarts bezoeken net
zolang uitgesteld totdat ik mijn 3e setje tanden kon aanschaffen.
Een kunstgebit. Jawel, na de leesbril heeft “opa” nu ook een kunst klapper. Ik
schaam mij daar absoluut niet voor, wel voor mijn oude gebit en mijn angst voor
de Tandarts. Het voelt eerder verlossend en als een overwinning.
Al jaren liep ik te klooien met mijn gebit en ging alleen
naar de tandarts als ik verging van de pijn. En dan nog kreeg regelmatig paniek
aanvallen zodra ik in die stoel ging zitten. Mijn tandarts was zo bang voor mijn reactie , dat
voordat zij ook maar iets wilde doen ik eerst een soort stellage in mijn mond
kreeg zodat ik haar vingers niet zou afbijten als ik mijn tanden strak op elkaar
klapte zodra ze met een stuk gereedschap mijn mond in ging. Alleen van die
stellage kreeg ik het al Spaans benauwd. Je kan dan je mond niet sluiten
wanneer jij dat wilt en slikken gaat al helemaal niet. Kortom voor de tandarts
was ik een onmogelijke patiënt. De laatste keer dat ik bij haar was stuurde ze
mij direct door naar de kaakchirurg. Drie verstandskiezen of wat er nog van in
mijn kaak zat moesten er uit. Toen ik aangaf dat ik alleen een volledige
narcose wilde keken ze mij raar aan, dat deden ze alleen in extreme gevallen.
Ik zei: “als ik het op mijn heupen krijg dan ren ik met slangetjes en instrumenten
en al in mijn mond de operatie kamer uit en iedereen die mij probeert tegen te
houden , tik ik neer. Hoe extreem vind je dat?” Onder volledige narcose ben ik
van die vervelende stompjes kies afgeholpen.
Dat is ondertussen ook al weer een jaar of drie, vier
geleden denk ik. Dat was ook de laatste keer tandarts. Zo’n half jaar geleden
begonnen er opeens tanden en kiezen af te brokkelen, later hoorde ik dat het
door geen onderhoud in combinatie met mijn medicijnen kwam. Ik was langzaam
mijn tanden aan het “op eten “ Ruim een maand geleden was de pijn onhoudbaar en heb ik een voor mij zeer beladen beslissing
genomen.(het is trouwens verrassend hoe lang je pijn kan verdragen als je bang
voor de tandarts bent) Alles er uit en een kunst gebit, klaar met dat gezeik!
Beslissen en actie ondernemen zijn twee totaal verschillende
dingen. Het heeft nog een week of drie geduurd eer ik een afspraak dorst te
maken. Nadat er een foto was gemaakt van de sloperij in mijn mond, werd
diezelfde foto op een 50 inch flatscreen tv getoond. Het was nu helemaal
duidelijk, geen eer meer aan te behalen voor de tandarts, ook zijn advies was :
Alles raus! En wel zo snel mogelijk. De behandeling werd op twee weken later
gezet en ik moest alleen nog even “happen” voor het nieuwe gebit. Als je dit al
eens hebt moeten doen dan weet je waar ik het over heb. Gaan ze eerst metalen
vormen in je mond duwen,de paslepels, hierbij begon ik al te kokken. Vervolgens
stoppen ze die paslepel vol met een soort blauwe klei en die word achterin je
strot geduwd. Ik dacht dat ik stikte en trok eigenhandig de paslepel uit mijn
mond. “kom op zeg, wat is dit voor een ouderwets geklooi? We zetten mensen op de
maan, hebben 3D printers bedacht die een echt huis kunnen uitprinten en ik zit
hier met een homp klei in mijn mond! Is daar geen machine voor, die mijn
gebitsvorm in kan scannen of zo? “ Ook een tweede en derde poging mislukte
omdat ik steeds die lepel uit mijn mond trok. “weet je wat? Maak maar een
afdruk als ik onder narcose ben, want dit gaat hem niet worden, ik ga naar huis”
Aldus geschiedde twee weken later.
Van het rooien heb ik helemaal niks gemerkt. Ik schijn zelfs
zelfstandig uit de behandelstoel overgestapt te zijn in de uitslaapstoel.
Normaal gesproken word je wakker met een gebit in je mond, maar vanwege mijn
unieke manier van happen, moest mijn gebit tijdens de operatie gemaakt worden
en die was dus nog niet klaar toen ik wakker werd. Mijn vrouw voedde mij met
lauw water dat er met de zelfde rotvaart weer uitliep. Het was er druk in de
uitslaap kamer en ik hoorde bemoedigende geluiden vanachter het scherm naast
mij :”sta op en loop!” het klonk alsof er lammen geleerd werd weer te lopen.
Het waren natuurlijk de eerste zelfstandige stapjes van een persoon die uit de
narcose is gekomen. Ik probeerde lollig te doen maar alles wat ik probeerde te
zeggen werd een soort gebrabbel waarbij het bloed uit mijn mond kwijlde. Bij
mij werkte de narcose nog.
Als of ik bij de Kijkshop was kwam er na enige tijd van
achteren iemand met mijn tanden aanzetten. “Deze zijn voor die meneer” en ze
knikte bemoedigend naar mij. Plots kwam de gedacht van die lepel in mijn mond
weer naar boven. Toen ze mij de bovenste rij tanden naar binnen schoof begon ik
weer te kokken. Ondanks de verdoving voelde ik een vreemd ding in mijn mond en
ik wist bijna zeker dat ik de verkeerde tanden in had, deze waren veel te groot
en het verhemelte was veel te dik. Toch bleek
dit mijn setje te zijn en kwijlend werd ik heen gezonden.
Het is nu de volgende dag en ben al weer op controle geweest
(geen gaatjes !) De tandarts heeft de klapper eruit gehaald en schoon gemaakt,
de wondjes zijn gecontroleerd en ook schoongemaakt. Daarna alles weer terug
gezet en wat bleek… Die Kijkshop miep had de bovenkant er niet helemaal goed in
geplakt. Mijn gezicht is nog wat opgezwollen, kan nog niet normaal eten en
alles trekt in mijn mond. Maar het is het beste wat ik in tijden heb gedaan, ik
kan het iedereen aanraden die een slecht gebit heeft en bang voor de tandarts
is. Ik ga trouwens volgend jaar wel voor de implantaten (klik gebit) dan heb je
geen verhemelte in je gebit, want dat zal nooit wennen denk ik. En daarna ga ik
voor de kunstheup. Steeds een stapje dichterbij de Bionic man.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten