Je kent ze wel of eigenlijk juist niet. Die mensen die je
tegen komt en je bekend voor komen maar je kan ze niet plaatsen. Soms zijn het
mensen die je gewoon iedere dag tegen komt en daarom komen ze je bekend voor of
het is het meisje van de kassa bij de supermarkt maar nu kom je haar in een
andere situatie tegen zonder bedrijfskleding.
Dit soort “bekenden” kom ik ook vaak tegen, op zich al
vervelend want ik ben daar toch wel een dagje mee bezig in mijn hoofd. Maar ik
kom ook mensen tegen die ik dan aankijk en zij mij en dan zie ik bij die ander
ook een blik van herkenning. Heel even zo van “hey, leuk jou weer te zien” maar
al snel weer de andere kant op kijken en doorlopen. Als ik dan terwijl ik
doorloop even achterom kijk zie ik die ander het zelfde doen mijn richting op en
weer wegkijken.
Daar heb ik er nu drie van, twee vrouwen en een man, niet
samen maar los van elkaar, hier in mijn woonplaats. Ik weet echt niet waar ik
ze van ken, maar ik heb ze eerder ontmoet en toen zeker weten met hun gepraat.
Ik herken karakter trekjes en een bepaalde manier van kijken, ook de stem ken
ik. Alleen de persoon kan ik nergens in geen één situatie plaatsen. Ik ga het
ook niet aan ze vragen want stel je voor dat ik gewoon zo gek als een deur ben
en dat ik ze echt niet ken en dat ik het mij allemaal dus inbeeld, dan sta ik
mooi voor paal.
Toch laat het mij niet los, ben ik vaak echt blij verrast
als ik één van de drie weer tegenkom en hoop ik stilletjes dat die persoon mij
aanspreekt. En dan niet met een kwaaie kop dat ze het nu wel eens een keertje
genoeg vinden dat gestaar iedere keer. Nee gewoon dat ze mij vragen of ik
toevallig op die en die school heb gezeten of dat mijn achternaam zus en zo is,
of dat ik familie ben van..
Ergens ben ik bang dat ik ze dus echt goed ken maar dat de “vriendschap”
tig jaar geleden verwaterd is of zo en dat zij nu denken dat ik ze niet wil
kennen. Ik verzin allerlei scenario’s en mogelijke plekken waar ik ze van zou
kunnen kennen. Soms dagen achter elkaar dan weer even niet. Dan zijn ze weer
uit mijn geheugen net als toen ik ze voor het eerst tegenkwam. Tot het moment dat
ik er weer ééntje tegenkom. dan vergeet ik spontaan wat ik ook al weer moest
halen, eerst zij en dan doe ik een poging tot toenadering en haak even snel
weer af etc.
Gek word ik er van. Het zijn drie mensen die mij gek proberen
te maken en horen wel bij elkaar. Toen ik er laatst over nadacht, bedacht ik
mij “Ik ken ik ze echt alleen maar van het winkelen. Het zijn ook vaste plekken
waar ik ze tegen kom. Wel steeds ergens anders maar wel steeds de zelfde 4 a 5
plekken.” Laatst trok ik de stoute schoenen aan en sprak er één aan. FOUT !!!
Nu zit ik vast aan een half jaar abonnement op de Telegraaf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten