De toerist
Ja ik ben gezwicht. Ik heb mij er totaal aan overgegeven.
Voor 100 % met volle overgave. Zonder tegenzin, niet onder dwang, geheel uit
mijzelf. Ik heb in de toeristen bus in Barcelona gezeten. En het was alles wat
ze er van beweren.
Georganiseerde reizen daar heb ik een broertje dood aan,
eigenlijk aan alles wat door anderen georganiseerd is heb ik het niet zo op. Je
geeft alles uit handen ,als je het niet zelf doet heb je er geen grip meer op. Dat
is voor mij denk ik nog wel de meest voor de hand liggende reden om niet in zo’n toeristen dubbeldekker
te stappen in Barcelona. En dan heb ik het nog niet eens over het feit dat je
gewoon voor paal zit in die zweet bus. Maar die schaamte had ik aan de kant
gezet voor een gezellige, informatieve en vooral relaxte dag Barcelona.
 |
| (foto 1) kin van buurman |
 |
| (foto 2) werk van Gaudi (30 meter terug) |
Om toch enige invloed op de dag te hebben hadden we van te voren
zelf een soort van alternatieve route uitgestippeld. Dat is vrij eenvoudig want
er zijn drie routes die elkaar gedeeltelijk overlappen. Zo kan je van de rode
route zo overstappen op de groene en de gele route zodat je de route waar je
eigenlijk twee dagen voor nodig hebt in één dag kunt afleggen. Zodra de bus
stopt mogen eerst de ongelukkige die al in de bus zitten uitstappen en diegene
die langer durven mogen dan naar het open gedeelte bovenop het dak van de bus.
Wij als nieuwe schapen moesten beneden plaats nemen. Daar zit je zo opeen
gepakt en opgevouwen dat een blik naar buiten bijna een utopie is. (foto 1)
daarbij rijd die bus zo keihard dat een beetje scherp stellen van de camera er
niet bij is. (foto 2)
 |
| (foto 3) alleen Japans |
 |
| (foto 4) hele mooie fontein 50 meter terug |
Bij de eerst volgende stop, mochten wij toen we weer
opgeklommen waren van de grond, plaats nemen in de open lucht op het dak van de
bus. Wat een verademing en je kon gewoon adem halen. Hier kwamen we er ook
achter dat de plastic zakjes met iets blauws erin, oor telefoontjes bevatte
welke je in de stoel voor je kon stoppen (foto 3)om zo in elke taal behalve het
Nederlands de gids te horen vertellen waar de bus met 80 km per uur voorbij raasde.(foto
4) Bij onze stoel deed alleen de Japanse gids het en bij de andere voor ons bereikbare
gaatjes deed helemaal niks het. Gelukkig vertalen die Japanners de woorden
Gaudi en Sagrada Familia niet in het Japans dus konden we toch op tijd uit
stappen om foto’s te maken.
 |
| (foto 5) koeltoren |
 |
| (foto 6) fijn bankje |
Tijdens het bezoek aan de Sagrada Familia kwam ik er achter
dat het helemaal geen kathedraal is, het is eigenlijk een geheime kerncentrale.
Het staat altijd in de stijgers omdat ze aan het bouwen zijn toch? Nope niets
van waar het is gewoon een raket stelling, en de raketten hebben ze vermomt als
torens. Hoe ik dat weet? Nou ik zag het toch zelf en waar zou die koeltoren
anders voor dienen? (foto 5) Ook zijn we nog even wezen kijken bij die beroemde
tegelzetter, Gaudi. Knap staaltje mozaïeken, maar gewoon nagemaakt van wat wij
in de badkamer hebben. Om daar nou een bus voor te laten rijden. Wat ik wel
goed bedacht vind van de man is dat hij een bank heeft gemaakt, want het is een
hele klim naar boven waar hij zijn knutselwerkplaats heeft, kan je toch even
uitrusten. (foto 6)
Ach , al met al heb ik voor die 23 euro best een hoop gehad;
wegwerp oordopjes, Japanse les, pijn in
mijn buik, de zenuwen, de pest er in, zere voeten en een hele hoop wazige foto’s.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten