Je hoort er nooit iets over, of het moet een korte
vermelding op de sportpagina van de krant of een sport programma op tv zijn. In
Amerika en Cuba is het sport nummer 1 of 2 van het land. Hier in Nederland
kennen we het van de Honkbal week of via iemand die er toevallig op zit. Zelf
ben ik er wel mee opgegroeid. Ik voetbalde namelijk op het Pim Mulier sportpark
in Haarlem en daar zat Haarlem Nicols, zat.. want die club bestaat niet meer. Sterker
nog ik heb een seizoen op Honkbal gezeten. En dan met name op de bank gezeten.
Ik ben altijd meer een voetballer geweest maar dat Honkbal
vond ik wel wat. Dat pakkie en die handschoen. De aluminium knuppel kwam toen
net in. Mijn voetbal trainer was zelf actief honkbal speler bij Haarlem Nicols
en die maakte mij in eerste instantie warm voor Honkbal. Dus moest en zou ik op
Honkbal. Het waarom dat je bij voetbal in de vrieskou met een korte broek en bij Honkbal
in de zomerhitte met een lange broek op het veld staat ontging mij in eerste
instantie. Tot het moment dat ik mijn eerste sliding en headfirst maakte op het
gravel. Het spelletje boeide mij op de tribune toch iets meer dan het zelf te
spelen. Ik vond het in vergelijking met voetbal een “dooie”sport. Op ons niveau
heb je het alleen druk als werper, cather of slagman. Ook op de honken kan je
het wel ietwat druk hebben maar als je zoals ik in het verre veld staat, heb je
tijd zat om je huis werk te maken. Als wij aan slag waren was ik de
automatische 0.Na één seizoen hield ik het voor gezien. Maar het bleef toch wel
boeien dat Honkbal.
Dat kwam door de Haarlemse honkbal week. Ik kreeg van mijn
oom en tante jarenlang een passe-partout voor mijn verjaardag. Dan sliepen mijn neef en
ik een week bij mijn oom en tante en dan gingen we savonds en soms smiddags
naar het Honkbal stadion. Super gezellig was dat. Zitten achter het derde honk
met op je schoot het score papiertje. Dat hield je zelf bij, waarom weet ik nog
steeds niet, maar iedereen deed het. Ene meneer Fischer zorgde ervoor dat de
gezelligheid er in bleef door leuzen te schreeuwen die wij als publiek en masse
herhaalden.
Ik was erg goed in het gratis halen van eten en drinken bij
de kraam van van Waasdorp. Dat was mijn taak. Gewoon in de altijd aanwezige rij
mensen gaan staan en roepen: ik krijg nog 2 patat mayo en twee cola!. Dat
werkte altijd als het druk was. Je kon de spelers van die verre landen ook
gewoon aanraken en met ze praten. Na de wedstrijden mocht je ook met iedereen
op de foto. Misschien klinkt het allemaal wat kneuterig, maar het heeft
allemaal grote indruk op mij als klein jochie gemaakt.
En dan verwaterd dat
weer. Totdat ik nu op de radio bij Giel Beelen hoorden dat “Wij” met het Nederlands
honkbal team in de finale staan. Het Nederlands honkbalteam heeft
geschiedenis geschreven door als eerste Europese land in 73 jaar de WK-finale
te bereiken Staat er in de Telegraaf te lezen. Dat is toch voor
pagina nieuws?! Nee daar staat een stukkie over het roken in cafés …Nu staat het
eigenlijke voorpagina nieuws helemaal op
de 4e sportpagina. Zo wordt het dus nooit een populaire sport.
Mocht je dit vandaag (zaterdag 15 Oktober) lezen, vannacht
is er op Nederland 1 een live verslag te zien van de Finale wedstrijd. Als je
het te druk hebt met zuipen neem het dan op. Maar kijk eens naar deze historische
wedstrijd. Misschien heb je al die jaren wel iets heel leuks gemist.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten