Sneeuw maakt het kind in mij wakker. Dan krijg de aandrang om een fort van sneeuw te bouwen en een sneeuwballen gevecht te houden. Toen mijn kinderen klein waren kon ik ongegeneerd met ze meedoen, maar nu zou ik in mijn eentje met de buurman het gevecht aan moeten gaan. Beter van niet. Toch blijft het kriebelen, net als het in de sneeuw namen of figuren plassen, dat moet gewoon minimaal één keer per jaar. Een sneeuwbal door een open raam gooien of iemand "inpeperen" met sneeuw, ik kan niet wachten. Ik weet het , het is kinderachtig, maar ik kan het niet laten. In de beschutting van mijn achtertuin maak ik altijd een sneeuwpop en ben trots als de visite hem mooi vind. Natuurlijk laat ik in het midden wie hem gemaakt heeft.
Het schaatsen met mijn vriendinnetje vroeger, hand in hand. Dat lijkt mij ook wel weer leuk, maar nu dan wel met mijn vrouw. Helaas zijn wij tegenwoordig beiden houten harken op de schaats. Of ijshockey met een zelfgemaakte stick en puck. Vroeger was ik daar best goed in, al zeg ik het zelf. Nu heb ik de stick nodig om overeind te blijven.
Maar het meeste zin heb ik toch wel in dat sneeuwballen gevecht. Volgens mij moeten er meer mannen van middelbare leeftijd zijn die dat willen. Misschien is het wel een idee om op een afgesproken plaats in een bos een gebied af te zetten waar we in vier of vijf teams het gevecht aangaan. Eerst een uur bouwen aan je fort en sneeuwballen maken. En dan in plaats van de vlag kun je elkaars fles Stroh rum veroveren. Ja dat zou mooi zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten