Schiphol

Alleen al het woordje Schiphol maakt al het een en ander los bij mensen in het algemeen en in het bijzonder bij mij. Ik heb een soort van haat liefde verhouding met Schiphol. Ik woon onder de rook van Schiphol en bij bepaalde wind kan ik duidelijk de opstijgende vliegtuigen horen. Niet dat het mij stoort want ik ben er aan gewend. Irritant word het pas als er weer eens een baan dicht is en het vliegverkeer letterlijk over mijn huis vliegt. Ze vliegen dan zo laag dat als ik een speer zou gooien, ik de banden lek zou kunnen prikken. Gelukkig gebeurd dat maar eens per jaar. Dat laagvliegen over mijn huis bedoel ik, niet het speerwerpen.

Als kleine jongen kwam ik al geregeld op Schiphol of gingen we een patatje eten langs de startbaan en keken we opstijgende of landende vliegtuigen terwijl we het patatje oppeuzelden. Toen mijn kinderen klein waren hebben we dat ook nog geregeld gedaan. Dat had je toen nog. Nu heb je speciale spotters plaatsen ,zonder patatkraam, met van die gasten die in het vroegere programma “Showroom”niet zouden misstaan. Dat zijn vliegtuig spotters. Dat heb ik nooit gesnapt. Als je postzegels verzameld dan heb je iets tastbaars en het heeft vaak nog enige waarde. Maar vliegtuig nummers verzamelen op papier snap ik niet. Je gaat toch ook niet langs de snelweg staan en kentekens van auto’s noteren? Dat vinden die spotters zelf ook debiel als je ze het vraagt maar dat wat ze zelf doen vinden ze geheel normaal. Laatst heb ik een A4tje vol gekalkt met vliegtuignummers die helemaal niet bestaan en heb ik ze cadeau gedaan aan de meest debiele spotter die ik kon vinden, maar hij wilde ze niet. Ruilen wilde hij ook niet.

Voor mijn werk moest ik ook regelmatig gebruik maken van het vliegtuig en dus ook van Schiphol. Meestal zorgde ik wel dat ik lekker op tijd was, dan kon ik nog even roken in de lounge, want toen rookte ik nog. Roken moest want ik was absoluut geen liefhebber van vliegen, sterker nog ik was als de dood. Maar ik zat wel vaak 10 uur in het ziekenhuis, zoals ik het vliegtuig vaak per ongeluk noemde. Waarom weet ik niet maar het floepte er altijd zo uit. “Mijn ziekenhuis vertrekt om 5.45 uur.”  Het wachten op Schiphol vind ik vreselijk, de dure koffie en broodjes belachelijk en het personeel vaak ronduit onbeschoft. Maar toch houd ik van Schiphol. Het zorgt voor veel werkgelegenheid in de regio, het is een metropool maar vooral is het is een warme omhelzing als je thuiskomt van een reis.

Van de week was ik weer even op Schiphol om mijn zus te verwelkomen van haar reis naar India. Al bij het parkeren van mijn auto krijg ik dat vakantiegevoel. De geur van Kerosine doet mij denken aan de vroeger gemaakte tripjes naar de patatkraam langs de landingsbaan  en de drukte van mensen die hun vliegtuig moeten halen doet mij aan mijn zaken tripjes denken. Die vrolijke bui ben ik bij het binnenlopen van de aankomsthal al direct weer kwijt. Het stinkt er naar zwetende mensen die anderhalf uur rijdend in een te krappe auto vanuit bijvoorbeeld het Noorden zijn gekomen om de familie Bartels uit Herejezusveen op te halen. Het is hun eerste maal op deze luchthaven en er heerst een opgewonden  en uitgelaten sfeer. Ze zwaaien naar iedereen die vanachter de schuifdeuren van de  ruimte waar de koffers ronddraaien op de band, de aankomsthal binnen komt. Hun zweetlucht nog meer verspreidend. Druk schreeuwend tegen elkaar duwen ze iedereen die vooraan staat weg want ze hebben Herman Bartels zien lopen dus moeten ze vooraan staan. 

Ik bekijk dat van een afstandje, en schud meewarig mijn hoofd. Het is dat “mijn”Schiphol niet zonder dit soort mensen kan, mensen die iedere vorm van sociaal gedrag verliezen zodra ze met elkaar “een dagje uit” zijn, anders was ik de eerste die zou pleitten voor een internationale vlieghaven in het Noorden van het land. Maar dan wel met een patatkraam langs de landingsbaan.Dan kom ik een patatje halen.