John had haar vanmorgen uit het schuurtje gehaald waar ze zo'n twee weken gehangen had. Op de grond waar ze gehangen had lag een opgedroogd plasje bloed. Niet veel,een klein plasje had er gelegen voordat het opgedroogd was. Het meeste bloed was ze al verloren toen hij met het mes haar keel had doorgesneden. Heel snel , dat wel want hij wilde haar niet onnodig lang laten lijden. Hij had zielsveel van haar gehouden. Haar zoveel liefde gegeven.
Hij werd misselijk bij de gedachte dat hij nooit meer met haar zou knuffelen zoals ze dat zo vaak hadden gedaan. Hij met knuffelde haar in ieder geval, of zij het zelfde voor hem had gevoeld dat wist hij niet zeker, ze had het hem nooit gezegd. Maar iets in hem had aangevoeld dat het wederzijds was. Ze had ook wel iets hulpeloos vond hij, zo afhankelijk. Van hem , dat besefte hij zich maar al te goed. Niemand kon zo goed voor haar zorgen als hij dat had gedaan wist hij.
En nu was ze dood. Eerst had hij bedacht om een graf voor haar te maken op zijn landgoed. Het gat had hij al gegraven. Niet ver van de schuur achter een bossage. Hij had haar zelfs al begraven en het graf met zware keien afgedekt zodat je op het eerste gezicht niet eens zou beseffen dat het hier een graf betrof. Die keien had hij er tegen de wilde beesten op gelegd had hij zo bedacht. Dan konden die haar niet opgraven en opeten. De gedachte alleen al. Die vieze wilde beesten die zijn lief zouden verscheuren, nee zij verdiende beter. Dat had hem op het idee gebracht om haar zelf op te eten. Eerst nog huiverig van het idee, maar hoe meer hij er over nadacht hoe logischer het voor hem was. Hij had haar de volgende dag weer opgegraven en in het schuurtje opgehangen zodat het laatste bloed uit haar lichaam kon lopen.
Vandaag had hij voldoende moed bij elkaar geraapt en zou hij haar gaan serveren aan twee vrienden die hij voor de gelegenheid had uitgenodigd .Zijn vrienden kwamen wel vaker eten. Dat ze vandaag iets speciaals te eten zouden krijgen had hij hun wel verteld, wat het precies was , dat dan weer niet. Nu lag ze daar voor hem op het aanrechtblad. Eerst waste hij haar, heel voorzichtig alsof hij haar zou kunnen bezeren. Nadat hij haar met zorg had drooggedept legde hij zijn messen klaar. Als een volleerd slager stroopte hij de huid van haar af en ontlede haar lichaam in eetbare brokken. De huid,ingewanden en beenderen verpakte hij in een vuilniszak en begroef dat alsnog snel voordat zijn vrienden zouden arriveren, onder de keien achter het schuurtje. De overgebleven stukken vlees werden door hem gemarineerd in een zelfbedachte marinade en stiekem genoot hij bij de gedachte dat hij haar vanavond in principe een laatste eer kon betonen.
De vrienden hadden bij binnenkomst al geroepen dat het heerlijk rook vanuit de keuken. Hij had gezorgd dat de vrienden eerst een behoorlijke slok wijn naar binnen hadden gewerkt zodat als hij hun de waarheid zou vertellen, zijn vrienden niet direct van hun stoel zouden vallen van schrik of walging. De complimenten tijdens het eten waren niet van de lucht. Zulk zacht vlees hadden ze in tijden niet gegeten en zoveel smaak ook. Vol trots had hij het aangehoord en was blij dat ook zijn vrienden vol lof waren over haar. Tot een van de vrienden had geroepen dat het naar konijn smaakte had hij zijn mond gehouden maar nu moest hij het zeggen vond hij. "zo, dus jij vind het naar konijn smaken heh? Nu uh jullie kennen Maartje toch nog wel?"en hij knikte in de richting van de laatste stukken vlees in de braadpan. Een siddering ging door de vrienden en ze keken met verbaasde blikken naar elkaar en weer naar de pan. Ze wisten dat John Maartje had opgesloten in de kooi die hij had gemaakt in de grote schuur . "bedoel je dat… dat, nee joh… nee dat" Een van hun begon te kokhalzen. John knikte zachtjes "Ja , jongens, jullie hebben net een stuk van Maartje gegeten, zie het als een laatste eerbetoon" "Verdomme John, je hebt haar ver.."poogt een van de vrienden. "Nee mannen ik heb haar zelf niks gedaan, ik vond haar zo'n twee weken geleden stervend aan op mijn land, en heb haar alleen maar uit haar lijden verlost. Ze zat vast in een val die ik uit had gezet om wilde beesten te vangen. Ik denk dat ze zich heeft weten te bevrijden uit haar kooi in de grote schuur en op haar vlucht in die val is getrapt." Vol ongeloof kijken de vrienden hem aan "ja goed maar dan eet je haar toch niet op, dan begraaf je haar toch?" "Ja , zo dacht ik eerst ook, maar toen bedacht ik dat de wilde beesten haar dan op zouden graven en opeten, dat is toch zonde van zo'n lekker konijntje"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten