Mijn hond

Je hebt katten mensen en honden mensen. (natuurlijk zijn er ook mensen die beiden niet of beiden wel zijn) Ik ben een honden mens maar heb geen hekel aan katten, zolang ze maar niet in mijn tuin hun behoefte doen. Sterker nog, in een ver verleden heb ik er 3 tegelijk in huis gehad. Niet helemaal van te voren gepland maar toch. We hadden 1 kat van familie gekregen, een colourpoint Perzisch apparaat. Heel lief en sloopte niks. Niet bang voor water of honden. Maar ja, je hebt er verder niet zo heel veel aan vind ik. Nu paste wij wel eens op een hond van kennissen en dat maakte niet zo heel veel uit want onze kat was dus niet bang voor die hond en omgekeerd ook niet. 




Nu hadden we al aangegeven dat een keer oppassen niet zo erg was maar dat we het niet te vaak of te lang wilden doen. Die kennissen dachten daar heel anders over en wij zochten naar een manier om te kunnen weigeren zonder op iemands tenen te gaan staan. Die vonden we in de vorm van nog een kat, maar deze maal één uit het asiel en hij/zij moest bang zijn voor honden. Die was snel gevonden alleen zat zij er samen met haar zusje, heel zielig verhaal van het asiel natuurlijk en wij trapten daar in en zo zaten we dus met in totaal drie katten op 3 hoog achter. Maar wij hadden een goed excuus om niet meer op de hond van de kennissen te passen. Het was wel iets drukker in ons 3 kamer flatje en zeker in het keukentje van 2,5 bij 4 meter was het dringen als meneer Pino (de Pers) en de dames (Mickey en Spike) wilden eten, en dat deden ze natuurlijk alleen als er gekookt moest worden. Pino ging als eerste naar de katten hemel, nog voordat we verhuisden naar een huis met een tuin. De dames hebben het wat langer volgehouden en toen ook zij naar de katten hemel gingen werd het tijd voor een nieuwe bank, want de oude was gerestyled door de poesen. Echt een achterkant zat er niet meer op zeg maar. Geen poesen of katers of enigszins ander levend beest meer voor mij was direct mijn input in de huisdieren toestand van het gezin. Die beestjes hebben aandacht nodig en echt lang weg van huis kon ook niet zonder oppas voor de beesten. Je bent toch gebonden.

Op een dag kreeg ik in een vlaag van verstandsverbijstering het plan om een hond aan te schaffen voor het gezin. Maar…. dan wilde ik wel de bepalende stem in de soort hond. Het moest een Boxer of een Rottweiler worden vond ik. Als ik dan ging wandelen wilde ik wel een brok hond aan de lijn hebben en niet zo'n zwabber, schoothond of doorgefokt handtashondje. Dat vind ik iets voor omaatjes. De Boxer en Rottweiler staan alle twee bekend als lieve dieren met name voor kleine kinderen, en die hadden wij op dat moment. Het grote verschil tussen de twee rassen is denk ik wel dat je op een puppy cursus raar word aan gekeken als je met een Boxer pup aankomt. Dat is om de eenvoudige reden dat je een boxer praktisch niets nuttigs kan aanleren. Daar zijn ze veel te eigenwijs, speels en eigenzinnig voor. Daar gingen wij dus voor, een Boxer.

Duko een mannetjes Boxer, nog maar een paar weken oud en met veel te grote poten voor zijn kleine lichaam had onze hart gestolen. Het was net een klein clowntje zoals hij naar ons toe waggelde. Een deken van liefde wierpen wij als gezin om Duko heen. Alles mocht,want hij was zo lief en zo klein. Maar Duko groeide als kool en voor we het wisten liep er een soort van mini paardje door het huis. Duco was een bovenmaats grote Boxer met een hele brede borstkas. De kinderen konden hem niet uitlaten, daar was Duko te sterk voor. Hij kon goed alleen thuis zijn en sliep dan voornamelijk. Maar ook Honden hebben een soort van pubertijd en het duurde niet lang of ook Duko dook headfirst de pubertijd in en liet dat onder andere merken door een tunnel te graven in onze mooie hoekbank. Ook deurposten moesten er aan geloven. Maar ja we hadden hem tenslotte zelf alles toegelaten en dat betaalde zich nu keihard terug. Na een veel te kort leven (Duko werd slechts 3 jaar oud en stierf aan hartfalen) besloten we wederom geen dieren meer te nemen, het verdriet was te groot. Uhh kleine aanpassing aan de tekst, vooral ik wilde geen beesten meer. Geen andere hond kon mijn Duko vervangen, nooit.

We hebben jaren geen beesten meer gehad tot het moment dat we verrast werden door een vriend die opeens met een web site van een Boxer kennel kwam aanzetten, en daar stonden zulke leuke kleine lieve boxer pups op. Het gezin was al om , maar ik bleef voet bij stuk houden, zeker voor een heel uur. Het zelfde weekend liep er weer een kleine boxer pup door het huis. Een jonge dame deze keer en wel eentje van stand. Haar ouders waren prijswinnende fok dieren en hun stamboom ging tientallen jaren terug. Ze moest volgens de stamboom volgorde een naam krijgen met de letter Y. Tjonge jonge, lekkere letter om een naam mee te beginnen. Yoghurt vonden we niks en Yolanthe vond ik toen ook al een ruk naam. Terwijl we zaten te piekeren over de naam sprong onze nieuwe aanwinst als een hertje door de kamer. Het was net dat draakje uit het Super Mario spel wat in die tijd zeer populair was. Yoshi ! dat was het! En zo heet ze dus. Yoshi zou worden opgevoed met harde hand zodat ze van het begin af aan zou weten wat haar plaats was binnen het gezin. "Altijd eerst zelf door de deur, dan pas de hond" "spreek met luide en duidelijke stem" "straf direct bij niet onderdanig gedrag"etc etc. je kent ze wel, die Martin Gaus trucjes. Dat hebben we letterlijk 3 weken volgehouden, en Yoshi is nu 7 jaar bij ons en volledig onderdeel van het gezin met bijna de zelfde rechten. Luisteren kan ze als de beste, als ze er zin in heeft en als ze niet voldoende aandacht krijgt dan komt ze die gewoon opeisen. Iedereen word met liefde en een lik ontvangen in ons huis door Yoshi, en dat geld ook voor inbrekers ben ik bang. En ondanks dat ik nooit had gedacht dat er plaats zou zijn in mijn leven voor een andere hond,en ik Duko nooit zal vergeten, is Yoshi toch MIJN hond.