Spelletjes

Dat ik een spelletjes mens ben dat weet ik zeker. Ik hou van veel verschillende soorten en vormen van spellen. Zowel elektronische, die ik dan speel op de Playstation 3 of mijn Iphone, als wel de bordspellen. Ook de spelletjes van het (zakelijke) leven speel ik wel eens maar dat is een ander verhaal. Toen ik nog een kleine jongen was kon ik slecht tegen mijn verlies, tegenwoordig kan ik alleen slecht tegen medespelers die er een zooitje van maken. Als je een spel speelt moet je je aan de regels houden en de wil om te winnen hebben. Als je aan één van beide niet kan voldoen, moet je met mij geen spelletje spelen. Dan ga ik mij alleen maar zitten irriteren en ben ik echt niet gezellig.

Ik vind de spellen voor de Playstation echt helemaal geweldig. Er zitten levensechte spellen bij. Zeer mooi gemaakt en heel erg speelbaar. Zelf ben ik behoorlijk behendig , al zeg ik het zelf, met de Call of Duty serie en dan met name MW2 (Modern Warfare 2) Ik heb dit alles natuurlijk voor mijn zoon gekocht, en ik speel dan af en toe ook een spelletje. Ik heb natuurlijk een online profiel zodat ik oorlogje kan spelen met de hele wereld. In het begin hield ik mij nog aardig staande maar de laatste tijd moet ik het steeds afleggen tegen die 15 jarige jochies die maar niet dood willen gaan. En ik schiet toch echt honderden kogels op hun af. Mijn Iphone bevat de wat minder agressieve spellen zoals Backgammon, Sim City, Driver, Civilisation en niet te vergeten Carcassonne. Dat laatste spel heb onlangs ik als bordspel leren kennen en er bleek dus ook een iphone variant van te bestaan.

Maar de echte bordspellen doen mij toch het meest. Was het vroeger Monopoly en Hotel wat mij fanatiek onderhandelaar maakte, tegenwoordig bestaat mijn handels leven uit Catan en Carcassonne. Beide spellen zijn overigens bedacht door een Duitser die hier beiden multimiljonair mee zijn geworden. Het zou teveel ruimte innemen om hier uit te leggen wat nu precies de bedoeling is van de spellen, maar in essentie gaat het om het veroveren van gebieden, steden en straten. Op zich is dat niet zo verrassend, maar wel de manier waarop je dat moet doen en de manier waarop je elkaar dwars kan zitten. Het spelbord bestaat bij beiden uit tegels die ieder spel weer anders worden neergelegd waardoor de spellen nooit het zelfde zijn. Het lijken alle twee simpele spellen maar de geoefende speler merkt dat er veel strategische mogelijkheden inzitten.

Laat ik nu zo'n geoefende speler zijn. Heerlijk schaakspelletje met aan het eind altijd sikkeneurige gezichten van de medespelers als ik weer eens met grote overmacht gewonnen heb. Natuurlijk laat ik die anderen ook wel eens winnen want anders wil niemand meer met mij spelen. Soms heb ik een hele avond gewoon geen zin om te winnen, en laat ik iedereen een keer winnen, want dat kan ik zo sturen. Of ik laat steeds de zelfde winnen, omdat ik het die dan gun ofzo. Bij "verlies"zet ik natuurlijk mijn meest pruilerige blik in en zeur dan over het vals spelen van de winnaar.Net echt. Als ik dan weer een keer zin heb om te winnen dan laat ik dat na afloop ook goed merken natuurlijk, dat vinden ze leuk. Dan lach ik overdreven en vraag vier keer wat de stand ook al weer was. Wie was er ook al weer eerste? Vaak krijg ik dan opmerkingen naar mijn hoofd in de trant van: Ja nu weten we het wel,en, ja je bent onwijs goed! Gewoon de kift, denk ik. Tja het valt niet mee als je onwijs super goed bent in spelletjes. 

Nu moet ik wel zeggen dat ik de laatste tijd niet zoveel ben uitgenodigd voor een spelletjesavond, zeker bang geworden. Meestal laat ik mijn vrouw trouwens het laatste potje winnen, anders is ze niet gezellig op weg naar huis.